بسم الله الرحمن الرحیم، شکر خدایی را که دل ما را از مرداب زمانه ای که دلشان مانند سنگ است و مردانشان بویی از غیرت و زنانشان بویی از عفت نشنیده اند بیرون کشید و چون الماس به دل کدر ما جلا داد و در کنار مرواریدان و الماس های دوران جای داد راستی چگونه زبان شکر این همه نعمت را میتواند به جای بیاورد هر چند که در جای آوردن شکر ناقصم ولی باز زبان به شکر تو آغاز میکنم الحمدلله، الحمدلله، الحمدلله. خدا جان تو خود میدانی که کسی که از مرداب بیرون آمده باشد بعضی مواقع خوی و خصلت مردابیان رادارد خدا جان چگونه حالت تعفن آنان را دور بگذارم و دلم رو همچنان الماس جلا شده صاف گردانم و نگذارم لکه ای زآن لجن زار در تنم باشد خدایا اینها را گفتم که نگذاری باز در مرداب غرق شوم و نور تو را نبینم..